San Acisclo eta Santa Victoriaren eliza eta erretaula
Lantziegoko elizak, eraikin erlijioso gehienek bezala, hainbat birmoldaketa eta handitze jasan ditu historian zehar.
Badakigu jatorrian erdiko nabe bakarra zuela, 11 metro inguruko zabalerakoa. Litekeena da eraikuntza-fase horietako baten amaiera-data 1587. urtea izatea, eraikinaren atzealdean inskripzio bat baitago.
Eraikuntzaz arduratzen diren harginen artean Juan de Olate dugu. Lantziegon bizi ziren harginen dinastia ospetsu bateko kide izan zen; eraikuntza garrantzitsuak egin zituzten bai Araban bai Errioxan (Oiongo eliza, Ekora, Oizar Nagusia).
XVII. mendearen amaieran, 1682 eta 1686 urte inguruan, sakristia zaharra gehitu zitzaion lehendik genituen eraikinari. Ate batetik sartzen zen bertara, nabe bakar hartatik. Ondoren, gurutzadura handitzearekin batera, atea hormatu eta sakristiaren barruan armairu bat jartzeko aprobetxatu zuten.
XVIII. mendean, 1787 eta 1790 inguruan, gauzatu zen aplikazio handia tenpluan. Une honetan, burualde berria, gurutzadura eta sakristia berria; horrela, jatorriz elizak zuen areto-oinplanoa gurutze latindar formako oinplano bihurtzen da. Orduan, sakristia zaharrerako beste sarrera bat ere ematen zaio, abside berrietako batetik pasabide bat zeharkatuz.
Urteetan zehar, hainbat handitze-proiektu aztertu ziren, bai eta kanpandorrea, zinborioa eta abar birmoldatzeko proiektuak ere. Baina horietako bat ere ez zen gauzatu, segur aski aurrekonturik ez zegoelako.
Badakigu jatorrian erdiko nabe bakarra zuela, 11 metro inguruko zabalerakoa. Litekeena da eraikuntza-fase horietako baten amaiera-data 1587. urtea izatea, eraikinaren atzealdean inskripzio bat baitago.
Eraikuntzaz arduratzen diren harginen artean Juan de Olate dugu. Lantziegon bizi ziren harginen dinastia ospetsu bateko kide izan zen; eraikuntza garrantzitsuak egin zituzten bai Araban bai Errioxan (Oiongo eliza, Ekora, Oizar Nagusia).
XVII. mendearen amaieran, 1682 eta 1686 urte inguruan, sakristia zaharra gehitu zitzaion lehendik genituen eraikinari. Ate batetik sartzen zen bertara, nabe bakar hartatik. Ondoren, gurutzadura handitzearekin batera, atea hormatu eta sakristiaren barruan armairu bat jartzeko aprobetxatu zuten.
XVIII. mendean, 1787 eta 1790 inguruan, gauzatu zen aplikazio handia tenpluan. Une honetan, burualde berria, gurutzadura eta sakristia berria; horrela, jatorriz elizak zuen areto-oinplanoa gurutze latindar formako oinplano bihurtzen da. Orduan, sakristia zaharrerako beste sarrera bat ere ematen zaio, abside berrietako batetik pasabide bat zeharkatuz.
Urteetan zehar, hainbat handitze-proiektu aztertu ziren, bai eta kanpandorrea, zinborioa eta abar birmoldatzeko proiektuak ere. Baina horietako bat ere ez zen gauzatu, segur aski aurrekonturik ez zegoelako.
Emilio Encisok, ikerlari nekaezina eta hamaika artikulu eta aldizkariren egilea, kontatzen duenez, Lantziegoko elizan, burualde berriarekin handitu ondoren, erretaula desmuntatu eta berriro jartzea erabaki zen, kokapen berrira egokituz, atzerantz eramanez, erabat ahokatuta gera zedin, bi santuren bi medailoi zituen errematean apaingarri berri bat gehitu zitzaion.
Erretaula hau lehen lanetako bat da erromanismo gure inguruan.
Egilea Juan Fernández de Vallejo; laguntza Enrique Dorus
korronte honetako multzorik interesgarrienetako bat burutu zuten Araban.
Bere balio eskultoriko eta artistikoagatik, Euskal Herri osoko erretaula errenazentistaren adibiderik onenetakotzat hartzen da.
Intxaurrondo-zura erabili zen lehengai gisa.
Jakina da Fez. De Vallejo Lantziegon bizi izan zen 1558 eta 1570 urteen artean, baina, lana amaitu ondoren, herriarekin harremana izaten jarraitu zuen; izan ere, dokumentu batean jasotzen denez, garai jakin batean Lantziegoko kabildoari 120 dukat eman zizkion zizkion zizkion. Gainera, ziur aski familia osoan egon zen margolariarekin lotuta. Francisco Fernández de Vallejo, Lantziegoko bizilaguna eta erretaularen polikromiaren egilea. Zati eskultorikoa amaitu eta urte gutxira egin zen; ziur aski 1591. urte inguruan hasi zen eta 1598. urterako amaituta zegoen.
Ikus ditzakegun eszenen artean, banku aldetik hasita, Adan eta Ebaren irudiak daude muturrekoetan0; San Juan eta San Mateo ebanjelariak kalearteetan; eta bi eszena alboetan, Pasioa Afariarekin eta Baratzeko Otoitza.
Lehenengo gorputzean, tenpluaren titularrak daude, San Acisclo eta Santa Victoria, eta, bi aldeetan, martirioak; bigarren gorputzean eta erdialdean, Jasokundearen irudia nabarmentzen da, eta bi aldeetan, Lokartzearen erliebeak eta Ama Birjinaren Koroatzea. Azkenik, teilatupearen inguruan eta multzo osoa koroatuta, Kalbarioko eszena dago.
Zoilo Callejak bere lanen batean jasotzen duen bezala, Lantziegon Fdz. de Vallejo familiaren inguruko erretablisten foku nabarmena egon zela uste da, eta bere ondoan Martínez de Mendietatarrak ere agertzen dira, eskultore eta mihiztatzaile garrantzitsuak. Callejaren arabera, garai hartan Lantziego izan zen Arabako Errioxako herririk indartsuena. Jakina da XVI. mendean hazkunde demografiko eta ekonomiko handia izan zela, eta horrek hargin eta eskultore ugari erakarri zituen.
Bere balio eskultoriko eta artistikoagatik, Euskal Herri osoko erretaula errenazentistaren adibiderik onenetakotzat hartzen da.
Intxaurrondo-zura erabili zen lehengai gisa.
Jakina da Fez. De Vallejo Lantziegon bizi izan zen 1558 eta 1570 urteen artean, baina, lana amaitu ondoren, herriarekin harremana izaten jarraitu zuen; izan ere, dokumentu batean jasotzen denez, garai jakin batean Lantziegoko kabildoari 120 dukat eman zizkion zizkion zizkion. Gainera, ziur aski familia osoan egon zen margolariarekin lotuta. Francisco Fernández de Vallejo, Lantziegoko bizilaguna eta erretaularen polikromiaren egilea. Zati eskultorikoa amaitu eta urte gutxira egin zen; ziur aski 1591. urte inguruan hasi zen eta 1598. urterako amaituta zegoen.
Ikus ditzakegun eszenen artean, banku aldetik hasita, Adan eta Ebaren irudiak daude muturrekoetan0; San Juan eta San Mateo ebanjelariak kalearteetan; eta bi eszena alboetan, Pasioa Afariarekin eta Baratzeko Otoitza.
Lehenengo gorputzean, tenpluaren titularrak daude, San Acisclo eta Santa Victoria, eta, bi aldeetan, martirioak; bigarren gorputzean eta erdialdean, Jasokundearen irudia nabarmentzen da, eta bi aldeetan, Lokartzearen erliebeak eta Ama Birjinaren Koroatzea. Azkenik, teilatupearen inguruan eta multzo osoa koroatuta, Kalbarioko eszena dago.
Zoilo Callejak bere lanen batean jasotzen duen bezala, Lantziegon Fdz. de Vallejo familiaren inguruko erretablisten foku nabarmena egon zela uste da, eta bere ondoan Martínez de Mendietatarrak ere agertzen dira, eskultore eta mihiztatzaile garrantzitsuak. Callejaren arabera, garai hartan Lantziego izan zen Arabako Errioxako herririk indartsuena. Jakina da XVI. mendean hazkunde demografiko eta ekonomiko handia izan zela, eta horrek hargin eta eskultore ugari erakarri zituen.
